Einsamflygar
Barn, ikkje le av den fuglen
Som flaksar så hjelpelaust av stad
Vinden har skilt han frå dei andre
Som flyg over havet i ei jamn, tett radVinden valde ut denne eine
Og kasta han ut av den usynlege lei
Som fuglar av hans slag plar følgje
Han er ikkje lenger ein av deiSin eigen veg må han finne
Eller – om han trøytnar om litt
Gi tapt, la seg falle, gå under
Slik går det desse einsame tittDet mørknar vidt over havet
Ei frostnatt kvesser sine jarn
Ein fugl flyg einsam under stjerner
Ikkje gråt for den fuglen, barn ~-av Halldis Moren Vesaas
Reklamer
Jeg ble påminnet dette diktet i dag, og følte for å dele det til flere. Jeg tror jeg leste det først som en av flere stiloppgaver i ungdomsskolen. Det var nok et dikt til en diktanalyse jeg ikke skrev. Trolig skrev jeg om tyvfisking i Smutthullet eller studentrevolusjonen i Kina i stedet… Diktet har likevel brent seg fast hos meg som et bilde, og det var godt å få lest det i sin helhet igjen. Det er enda bedre enn jeg husket det som!